تسبیح شب و روز من..

دانه دانه اشک هایم را برای مظلومیتت تسبیح میکنم...

و ذکر شب و روزم میشود:

 

الله اکبر به  وجود ملکوتیت!

الحمدلله به ولایت علی....

سبحان الله به کوثر اعطینا شده!

سنجاق شدم به دنیا!

دلم شده چهار راه دنیا! بیش تر از چهار راه! هر چیز که وابسته به این دنیاست و برچست دنیایی دارد، سنجاق شده به دل من! و توی این همه رفت و آمد های مادیاتی توی چهار راه دلم، می دانم که جای یک چیز کم است!

وقتی همه چیز هست و یک چیز نیست...یعنی هیچ !

وقتی سنجاق شدیم به دنیا و دلبستگی هایش، کنده می شویم از خدا.

وقتی او از یادمان می رود، دنیا بیشتر جا باز می کند توی دلمان! و توی این بازیِ دل و دنیا بازنده  یک نفر است ! هر چقدر هم برنده ی دنیایی باشی، بازنده ی آخرتی می شوی!

دیر نشده ! نه ! هنوز تا بیرون کردن تمام برچسب های دنیایی وقت دارم! همن حالا...همین اکنون!

دلم را می خواهم خالی کنم از "دنیا"...

و پُر کنم از "خدا"...

خودت دستم بگیر...

پناهم باش...

یاری ام کن...

 

«زمین و آسمان من ، گنجایش مرا ندارند ؛ امّا دل بنده مؤمنم ، گنجایش مرا دارد» . حدیث قدسی/عوالى اللآلى

بالاتر برای نزدیک تر شدن!

وقتی لبیک می گویی به ندای معشوق و آن هنگام که سراپای وجودت تسلیم در برابر او می شود...دردها و بلاهاست که یکی یکی سر راهت قرار می گیرند...ولی مسافر کوی دوست را چه بیم از این بلاها و نا ملایمت ها...

 

عاشق چشم به نگاه معشوق دارد...

 

و چه بسا این طوفان ها و خرد شدن ها بالاتر بکشد ما را...

 

بالا تر برای نزدیک تر شدن ...

 

« وَ اِنَّ لِلمومنینَ بَلاءً حَسَناً»

 

و همانا برای مومنین است بلایی زیبا....